माहेर – मायेचं गोकुळ
माहेर माझं, मायचं आंगण,
आईच्या पदराचं गार सावलीभान,
त्या दाराशी उभा भाऊ हसरा,
आठवणींचा गाव, डोळ्यात साठवलेला.
बाबांच्या खांद्यावरचं लहानपण हरवलं,
आईच्या कुशीतले क्षण पानं झालं,
भिंतींनी ऐकलेली माझी हसरी गाणी,
आज सासरी येऊन आठवते त्यांची वाणी.
आईच्या स्वयंपाकाचा तो सुगंध,
बाबांच्या स्पर्शातलं ते प्रेम अनंत,
भाऊबहिणींच्या त्या कोड्या,
आजही मनाच्या गाभाऱ्यात खोल साठल्या.
सासरचं सुख असो, संसाराचा डोलारा,
मन शोधत राहतं माहेरचा वारा,
सणवार आले की डोळे भरतात,
आईच्या कुशीत लपायची आस लपून उरते.
भिंतीही ओळखतात माझ्या पावलांचा ताल,
दरवाज्यावरची तुळस विचारते - "कशी आहेस गं बाळ?"
ओसरीवरचं झोपाळं आजही थांबलेलं,
जणू वाट पाहतंय – “कधी परतशील गं लेकरा?”
माहेर म्हणजे ओलावा…
माहेर म्हणजे आधार…
माहेर म्हणजे आईच्या पदराची सावली…
माहेर म्हणजे आठवणींनी भरलेलं घरदारी…
— "माहेर - कायम मनातलं!"
No comments:
Post a Comment